Zakończona – 10.11.2020

Chciałam bardzo podziękować. Nigdy bym nie znalazła mojej małej myszki. Ona stale płakała. Kilka sesji było dedykowane jej. Dziękuję, dziękuję. Miałam najpierw wątpliwości – czy to o mnie, dla mnie, czy nie nadążam? Czy będę stale niespełniona i cierpiąca? Wielkie to szczęście, że wszystkie puzzle się zsuwają. Zaczęłam rozumieć! Bóg mi sprzyja! To wszystko miało swój początek i koniec i nie chcę tego zaprzepaścić! Nie chcę wrócić do starych schematów!!Dziękuję!!!

Anna H.

***

Zakończona 20.01.2021

1. Jestem bardzo wdzięczna za te 3 miesiące. Bardzo szybko ukazała mi się trauma, która była w piwnicy. To był początek działania. W tej chwili, mimo bólu przystępuję do dalszej pracy. Miałam wiarę, że się uda, choć nie zawsze chęć do działania. Jestem obecnie gotowa, bo to życie pokazało, że mam to robić.

2. Zobaczyłam inny poziom tego, co już wiedziałam (lata stosowania innych metod).

3. Zaakceptowałam tu i teraz.

4. Zauważyłam, pod wpływem przekazywanej przez Panią wiedzy i doświadczenia, że mój rozwój kończył się na akceptacji tego, co jest, nic jednak nie zmieniałam, bo tak kazali inni.

5. Pani mi pokazała, że mając wolę, ona jest pomostem do przejścia dalej i kreowania życia na nowo. To było zupełnie inne zrozumienie tego, co się dzieje we mnie i wokół. Samoakceptacja – to bez sensu – można sobie na nią pozwolić przy niezasługiwaniu – ale można iść dalej i używać innych narzędzi. Jest dziecinnie prosta – bezwarunkowa miłość – bo siebie nienawidziłam. Stąd pojawiła się taka energia w ciele, że zaczęłam chorować.

6. Dzięki tym sesjom zrozumiałam, że można coś dla siebie zrobić, rozmawiać z przyrodą, drzewami, bólem, Źródłem Życia. Tego nie znalazłam w umyśle – kim naprawdę jestem.

7. Gdy zaczęłam obserwować siebie, zobaczyłam dynamikę – obecnie potrafię godzinę obserwować siebie, ból, który się pojawił. Skoro to widzę – nie mogę nim być, ale czymś więcej niż bólem.

Po prostu zrób jedną rzecz dla siebie w ciągu dnia, a zwolnisz proces, a nie przyspieszysz.

8. Jakość tego, co robiłam dla siebie była byle jaka, a to powodowało zmęczenie, reakcje ucieczkowe. Zrozumiałam, że chodzi o przetransformowanie (cierpienia) w inną energię.

9. Dramat kontroli, który obejrzałam w sobie, uważam za wyjątkowo ważny.

10. Obecnie mam ogromną wiarę i cierpliwość i chciałabym, aby inni się o tym dowiedzieli, aby nie spędzili 30 lat w bólu.. Mogłabym przekazywać to innym ludziom. Zobaczyłam inny wymiar mojej pracy (dotychczasowego zawodu-lekarz).

Przeglądałam swoje notatki od samego początku. Mimo, że nadal fizycznie nie jest jeszcze dobrze – na końcu naszych spotkań jest „wiara i nadzieja”, niczym nie zmącone. Mam Panią! Dziękuję! Towarzyszy mi ulga, moc, radość, zwycięstwo!

Anna S.

 ***

Praca z metaforą Teatru Wewnętrznego jest dla mnie jasna i nie pozostawia żadnych wątpliwości odnośnie jej skuteczności. Teatr Wewnętrzny przyczynił się do poszerzenia mojej samoświadomości co pozwoliło mi lepiej zrozumieć jak funkcjonuje mój wewnętrzny świat. Poznanie moich aktorek (podosobowości) umożliwiło mi akceptację, wzmocnienie i transformację moich słabych stron oraz uruchomienie ukrytych potencjałów.

Najważniejsze jednak jest to, że odzyskałam zaufanie i kontakt ze sobą przez co nie czuję się już samotna, opuszczona i skrzywdzona. Teraz też nie czuję takiego jak przedtem strachu, niemocy, lęku a nawet jeśli się pojawiają to w o wiele mniejszej skali.

 MN

***

Ukończenie kursu Teatru Wewnętrznego było piękną choć nie łatwą podróżą w głąb samej siebie. Dla mnie ta podróż zakończyła się sukcesem i zachęcam do niej każdego kto chce poznać odpowiedź na pytania: Kim jestem? Po co tu jestem?

Rola dr Ewy Danuty Białek w tym procesie jest nieoceniona. Jestem wdzięczna za te trzy miesiące pracy podczas której krok po kroku otwierała Pani przede mną kolejne drzwi.

Jest Pani dla mnie Mentorką i wzorem do naśladowania.

Do Pani Ewy Białek trafiłam w kwietniu 2019, w bardzo złym momencie swojego życia. Byłam pełna bezsilości, smutku, brakowało mi energii do walki z codziennością. Problemy rodzinne (agresja psychiczna, emocjonalna, której celem byłam i ja i dzieci, dodatkowo opieka nad niepełnosprawnym synem) wydawały mi się nie do pokonania. Czułam się ciągle zmęczona, zestresowana, pozbawiona nadziei, wciąż się zamartwiałam – co mam dalej robić, bo nie mam tak naprawdę żadnego wpływu na to co się dzieje w domu. Nie miałam już nawet siły by się złościć. Pamiętam, że zapytałam Panią Ewę w pierwszej rozmowie – czy w takiej sytacji Pani metoda mi pomoże?

W ciągu 12 sesji powoli zaczęłam inaczej patrzeć na swoje problemy, nauczyłam się zarządzać swoimi emocjami, reakcjami, nauczyłam się jak kochać te cząstki siebie, z których nie byłam dumna. Mówi się – pokochaj siebie. Tylko jak to zrobić gdy wokół panuje burza a emocje sięgają zenitu? To niezwykłe, jaką przemianę przeszłam w tak krótkim czasie. Metoda Teatru Wewnętrznego, którą pracuje Pani doktor jest niezwykle skuteczna. Otrzymałam odpowiedzi – konkretne metody- na to jak mam sobie radzić w trudnych sytuacjach, jak zachować spokój i godność. Nie zawsze jeszcze mi sie to udaje, ale sam fakt, że wiem że da się, i jak to zrobić, zdjął z moich barków ogromy ciężar.

Co się zmieniło? Przede wszystkim to jak myślę o sobie i o tym co mnie spotyka. Wiem, co jest silne we mnie i wiem jak z tej siły korzystać ze spokojem i miłością. Reaguję zupełnie inaczej. To z kolei zmieniło całą sytuację w mojej rodzinie. Zrozumiałam jakie schematy postępowania stosowałam do tej pory i ja, i mąż. Gdy to sobie uświadomiłam, zmieniłam je. Umiałam też we właściwy sposób porozmawiać z mężem, który nie tylko zrozumiał, co chcę mu przekazać, ale sam zmienił swoje schematy. Praktycznie z dnia na dzień. Nie sądziłam, że to jest możliwe. I najważniejsze – dzieci również zauważyły tę zmianę!

Jestem pełna nadziei na przyszłość. Nie tylko mam konkretne metody, którymi mogę pracować nad swoimi emocjami, myślami, reakcjami. Odzyskałam wewnętrzną siłę i mam teraz energię by rozwijać się również zawodowo.

Jestem ogromnie wdzięczna Pani Ewie Białek za niezwykłą mądrość, ogromną wiedzę, uważność na każde słowo, pełen zrozumienia i miłości sposób prowadzenia mnie przez cały proces.

Przyglądając się mojemu poznawaniu Psychosyntezy przez ostatni rok, zauważam, jak przenika ona do mojego życia, stając się jego nieodłączną częścią. Momentami niezauważalnie, momentami burzliwie. Niektóre jej aspekty wydają mi się w tej chwili absolutnie oczywiste, niektóre nadal badam i testuję. Towarzyszyła mi w tej pracy i fascynacja i chwile zwątpienia, były momenty „wow” i niechęć do wykonywania ćwiczeń. Zawsze jednak miałam poczucie, że dzieje się coś ważnego i że znalazłam coś, czego szukałam. I że to jest jak drogocenna szkatułka, która zawiera w sobie mnóstwo skarbów, ale trzeba się dowiedzieć, jak ją otworzyć i jak korzystać z jej zawartości.
Przygotowując się do napisania tego podsumowania, przejrzałam raz jeszcze wszystkie materiały. Niektóre pobieżnie, niektóre bardziej wnikliwie. Na dłużej zatrzymałam się nad tymi dotyczącymi podosobowości. To jeden z cenniejszych skarbów – tak przynajmniej czuję na obecnym etapie. To taka baza, podstawa do tego, by lepiej poznać siebie i świat. I łapię się na tym , że już inaczej nie potrafiłabym nawet postrzegać człowieka (szczególnie w pracy, ale też w kontakcie z samą sobą). Kiedy miewam gorsze chwile, kiedy czuję, że tracę ze sobą kontakt, potrafię się zatrzymać, włączyć obserwatora i zadać sobie pytanie: „Kto się tak czuje i czego potrzebuje”? Odpowiedź przychodzi zawsze. Czasem od razu, czasem trzeba chwilę poczekać. I czekam, bo wiem, że przyjdzie, bo zaczęłam sobie ufać.
I tu pojawia się następny skarb – język symboli. Symbole pomagają lepiej zrozumieć i głębiej dotrzeć, a poza tym praca z nimi, to całkiem niezła zabawa. Niektóre towarzyszą mi od momentu ich odkrycia podczas pracy nad materiałami. Mam swojego delfina, który w trudnych momentach w pracy błyskawicznie przenosi mnie na poziom serca i współodczuwania, wystarczy, że go zwizualizuję. Mam kwiat lotosu, w którym lubię się zanurzać podczas ćwiczeń centrowania. Pojawiają się też nowe symbole, kiedy np. medytuję nad jakąś ważną kwestią.