Opis

Można powiedzieć, że większość dzieci w dorosłości wychodzi w świat „poranione”. Pokazują to statystyki i coraz liczniejsze badania naukowe i książki. Dotyczy to zwykle systemu wychowania i edukacji, które wymuszają „dostosowywanie, zamiast indywidualizacji. Zmienianie małej dziewczynki (podobnie zresztą jak chłopców) jest na porządku dziennym w domu i szkole, podobnie jak i wdrażanie jej w jakiś bliżej nie określony schemat – jak gorset – jaką ma być” ?.

W trakcie warsztatu poświęconemu „Uzdrawianiu przeszłości” przyglądamy się co jest do uzdrowienia poprzez zadawanie pytań oraz różne ćwiczenia wizualizacyjne, aby odpowiedzieć sobie ma pytania:

A jaką/im mam być? I dla kogo? Na czyj wzór i podobieństwo ma wyglądać?  Mam pasować do kogo? czego ?Kogo? co? mam przypominać? Czy jest jakiś model, wzorzec, schemat indywidualnej istoty płci żeńskiej/męskiej?

Dzieciństwo musi być uzdrowione, aby nie powielać chorych wzorców pokoleniowo – na własne dzieci, budować chorych, zamiast zdrowych relacji, a przede wszystkim uwolnić destrukcyjną energię traumatycznych doświadczeń, aby realizować siebie w pełni.

„Uzdrowienie” dzieciństwa, uwolnienie traumy z tego okresu, a następnie zbudowanie związku „mnie z nią” – czyli „małej dziewczynki z dorosłą kobietą” a tak naprawdę „mnie ze mną”, pozwala także na wyzwolenie kreatywności, tego, co zostało zablokowane w spontaniczności małej dziewczynki i realizacji tego w świecie.